Opis: syn. Stachys officinalis. Inne nazwy: betonica, bukwica czerwona, bukwica zwyczajna. Jest roślina wieloletnią z rodziny jasnotowatych. Znana była już w starożytności. Uprawiano ją w ogrodach przyklasztornych. Dodawano do potraw , likierów, wódki karmelitańskiej. Bukwica łodygę ma wzniesioną, skąpo ulistnioną, słabo rozgałęzioną. Liście dolne są kształtu jajowatego, karbowane, górne siedzące, osadzone naprzeciwlegle. Bukwica pokryta jest drobnymi włoskami. Purpurowe kwiaty zebrane w kłos na szczycie pędu, pojawiają się od czerwca do września. Cała roślina wydziela przyjemny, balsamiczny aromat. Bukwica nadaje się do sadzenia w ogródkach ziołowych, gdzie posadzona w grupie kilku roślin, tworzy ozdobne, barwne plamy.Wysokość rośliny 30-90 cm.
Uprawa i pielęgnacja: Bukwica lekarska potrzebuje stanowiska słonecznego lub półcienistego. Gleba powinna być średnio żyzna, przepuszczalna, sucha latem. W środowisku naturalnym zasiedla zarówno ziemie gliniaste jak i piaszczyste. Roślina jest w pełni odporna na mróz.
Rozmnażanie: Przez wysiew nasion wiosną lub podział dorosłej rośliny.
Szkodniki i choroby: Zazwyczaj brak.
Inne zastosowania: W ziołolecznictwie – surowcem zielarskim jest ziele Herba Betonicae. Bukwica wykazuje działanie przeciwzapalne, odkażające, moczopędne, regulujące trawienie. Zewnętrznie okłady stosuje się w przypadku trudno gojących się ran i przy nadmiernej potliwości stóp. Do dekoracji – Bukwica jest bardzo dekoracyjna, można ją dodawać do bukietów ziołowych.